Katowice!

Nou daar zit ik dan. In een internetcafé in POLEN! Nu is het voor het echie.. En het is heeel spannend en geweldig allemaal. Ik kwam aan in Polen en ik kon helemaal niemand verstaan, en nu nog steeds niet.. En ik vind het geweldig! Elke keer als ik met iemand praat sta ik compleet voor schut omdat ik simpelweg niet weet wat ze tegen me zeggen.. Meestal gok ik maar dat mensen niet geïnteresseerd zijn, dan zit ik voor het grootste deel van de tijd goed. 
Mijn nieuwe companion heet Starszy Jensen. Hij is wel cool. Alleen hij zit nog maar 6 maanden in Polen en spreekt ook nog niet zo goed pools. Maar gelukkig is hij stukke beter dan ik en verstaat hij wel wat mensen zeggen.
Mijn eerste dag was gelukkig lekker relax. We kwamen aan in Warszawa en we werden opgehaald door onze zendingspresident president Nielson en zijn vrouw. Ik wist al meteen de hobby van zuster Nielson een minuut nadat ik ze heb ontmoet. En dat is: foto's maken. Ik denk dat er tijdens mijn verblijf in het zendingshuis geen seconde voorbij gegaan is zonder dat zij ergens een foto van heeft gemaakt. Maar dat is alleen maar leuk. Ik neem het haar helemaal niet kwalijk. Ze is erg aardig. President Nielson is ook echt een goeie man. Hij heeft zoveel goeds gedaan voor deze zending. Sinds hij hier kwam is het aantal dopelingen zo erg omhoog gegaan. Simpel omdat hij een team aan het bouwen is van exact gehoorzame zendelingen. De Heer belooft dat als je zo gehoorzaam bent als je maar kan, Hij je zoveel zal zegenen als Hij maar kan. 
Dag 2 begon het echte werk al. We gingen naar het zendingskantoor en regelde wat dingen waar je altijd moeilijk voor moet doen, zoals verblijfsformulieren voor de amerikanen. Niet voor mij want ik ben Europees en Polen vinden Europezen cool, daarom mag ik hier gewoon komen wonen als ik dat wil.
Daarna werden we flink in het diepe gegooid. We gingen naar de rynek Warszawa (het centrum van Warschau) en gingen daar mensen aanspreken. En dat is natuurlijk heel eng voor de eerste keer. Dus ze zeiden tegen me: Je moet gewoon de eerste persoon aanspreken die je ziet, dan heb je het maar gehad. En dat klonk wel logisch. Dus dat deed ik. Ik verzamelde al mijn moed en stapte op de eerste persoon af die ik zag en probeerde met mijn beste Pools hem over de kerk aan te spreken. Nou die meneer stond me een beetje stom aan te kijken en ik dacht: Ojeee.. Wat heb ik fout gedaan? Blijkt dat die meneer helemaal niet Pools is, maar Amerikaans. Hij kwam uit Washington. Dus dat was mijn allereerste ervaring met het verkondigen van het evangelie in Polen. Oh als je benieuwd bent hoe het afliep: Hij was niet geïnteresseerd.
Ook kwam ik een Nederlander tegen, dat was ook leuk. Was ook niet geïnteresseerd. Als mensen toch eens beseften waar ze nee tegen zeiden, dan konden ze zichzelf nu wel voor kun kop slaan. Wel heb ik iemand aangesproken waar mijn tijdelijke collega een boek van Mormon aan heeft gegeven. Dat is wel goed. Later die dag kreeg ik te horen wie mijn nieuwe collega werd. Nou starszy Jensen dus die wel cool is. Hij lijkt op die acteur van spiderman. Ben zijn naam vergeten. Ook kreeg ik te horen naar welke stad ik ging.. En het is... Katowice! Dat zegt jullie lekker niks! Maar mij wel! Want mijn leraren in de MTC hebben heel veel over Katowice verteld. Dat de mensen in de kerk zulke leuke mensen zijn. En ze hadden gelijk! De Katowice branch is echt leuk. Wat ook leuk is, is dat Sister Forsey, waarmee ik 9 weken lang opgeleid werd in de MTC, ook naar Katowice ging. Dus die zie ik lekker vaak. Ben wel blij een bekend gezicht te zien.
Oh en mijn appartement..! Die kreeg ik natuurlijk ook te zien. En die is groooot! Niet normaal. Ik heb echt geluk. Het is een van de grootste appartementen in de Poland Warsaw Mission. Dus dat is mooi. Nou toen we daar aankwamen ging ik als eerste lekker tukken want ik was doodop. Ik was ook in 3 seconden weg. Later in de avond gingen we naar het gebouwtje van de kerk in Katowice. Want daar geven de Elders en Zusters Engelse les aan leden en niet-leden. Als een soort van zendingswerk. Dat is echt superleuk. Een clubje polen die Engels probeert te praten is echt een van de grappigste dingen die ik hier heb gezien. Ze kunnen er echt niks van.. Net zoals ik geen woord Pools kan.
De volgende dag gingen we dan voor het eerst deurtje kloppen. Dat was interessant. Na prawde (echt waar) je ruikt de meest vreemde geuren als mensen de deur openmaken. Het is geweldig. We gingen van deur tot deur in een oud Oostblok communisten flatgebouw. Nou dan verwacht je wel vreemde dingen. Wat wel vervelend is, is dat de meeste mensen er al vanuit gaan dat we jehova getuigen zijn en smijten de deur al dicht voordat we iets kunnen zeggen. Sommigen kijken door hun kijkgat en doen niet eens de moeite om de deur te openen. Dat is eigenlijk best grappig want je hoort ze dan stiekem wegsluipen en hopen dat we denken dat ze er niet zijn. Maar wij weten allang dat ze wel thuis zijn. Dus soms kloppen we nog een keer of zeggen hallo en af en toe maken ze dan de deur toch open zodat ze die een paar seconden later weer dicht kunnen smijten. Het is een wonder als we langer dan 10 sec kunnen praten, laat staan als we een keer terug mogen komen voor een les. Als dat het geval is, ben je zoo blij he. Zendingswerk is hard werken, maar wel erg leuk. Omdat ik weet dat dit het werk van de Heer is en Hij is trots op ons dat we zo hard werken, en er is geen beter gevoel.
Gisteren hebben we het voor elkaar gekregen om met niet 1 maar met 2 mensen een afspraak te maken om terug te komen! Dat is erg bijzonder en het voelt erg goed.
Oh en ook nog zaterdag! Er werden 2 mensen gedoopt! Vet he? Ben nog geen week in Polen en er worden alweer 2 mensen gedoopt! haha maar de credits gaan niet naar mij hoor. De Elder voor mij heeft er hard voor gewerkt.
Maar goed dat was em weer.
Houdoe.





N.B. Ik heb nog geen adres ontvangen van Geert. Via DearElder.com kun je gratis brieven naar Polen verzenden. Je moet wel een account aanmaken en Poland Warsaw mission selecteren.
Je kunt ook een brief sturen via het adres hier rechts op het blog. Zij zorgen ervoor dat de brief bij Geert terecht komt. Groetjes, Rietje